trotse eigenaar van een fiets

Benne we weer.
Nog steeds in Jogyjarkarta, waar we een dag of 5 geleden zijn aangekomen. Grote stad met heel veel soort van Riksja's (fietsen met een bakkie ervoor) en heel veel mensen.

We zitten in een SUPER SUPER SUPER mooi hotel. De eigenaar is een kunstenaar en heeft werkelijk van elke ruimte in het hotel een kunstwerk gemaakt. Heel relaxed allemaal, zelf opschrijven als je iets uit de koelkast neemt, dvd-tje kijken, beetje hangen, lekker bed.... nou ja gewoon fijn dus.

Op de dag dat we aankwamen kwam ook de band Van Katoen aan. Wij waren fris en fruitig, want wij reizen in luxe en hadden dus even een uurtje gevlogen. De die hards Van Katoen mannen moesten met de bus en waren na 8 uur hobbelen redelijk gaar....desalniettemin.... Wendy en ik springen in de eerste de beste bakfiets en gaan naar het hotel van de mannen.Ik ken alleen Roy en dat is de 'tour manager' whatever that means.... De rest is ons onbekend, maar daar komt natuurlijk snel verandering in. Van Katoen is on tour door Indonesie om de kindertjes hier met een soort van liefdadigheid en sponsoring naar school te kunnen sturen. Hoe het preces zit weet ik niet, maar zo iets is het.

Goed, ff aan de bingtangen met Roy. De rest zit nog uit te puffen van de reis of een paar happen eten naar binnen te werken. Ze zijn allemaal ofwel ziek of net ziek geweest..... join the group!
Nou ja, afgesproken dat we morgen een dagje met ze mee gaan. We gaan naar een school en nog wat dingen doen.... niks zo verandelijk als het programma van Van Katoen dus niet echt duidelijk. Dus wij springen weer in een bakfiets en de volgende ochtend komen we weer vrolijk met de volgende bakfiets terug. We bakfietsen wat af, laat maar zeggen.

Ok in de bus.... onderweg ff stoppen bij de coca cola fabriek. Die schijnt te sponsoren, dus er moet een foto gemaakt worden en het locale promotie team gaat mee naar de school. Bij de school is het een groot circus van coca cola reclame, zoiets als we hebben de CO we hebben de CA....COCA COLA. Zal me niks verbazen als dit het nieuwe reclame spotje van de company gaat worden. maar goed alles voor het goede doel en er kunnen hierdoor 85 kinderen een jaar naar school... en daar doen ze het voor. Er wordt nog een balletje getrapt door de mannen met de jongetjes, wat Nederlandse woorden geoefend, gelunched en we gaan verder. Hobbel de bobbel.... Nou de rest van de dag zal ik besparen... veel in de bus...;-( 's avonds springen wij weer in de bakfiets.... we hebben al een paar bingtangen achterover geslagen en zijn erg lollig. Ook onze chauff lijkt lollig en over een wel heel goede Nederlandse woordenschat te beschikken. Hij begint met 'kijk grote snor' (ja er liep een man met grote snor)... wij bulderen van het lachen natuurlijk....Ja wat een paar bingtangen al met een mens doen. Nou ja onderweg wordt er alleen maar gelachen en gegild door Har (onze Chauff) en ons. We stoppen onderweg nog even voor wat meer bintang en Har verteld over zijn leven als chauff. Wij zeggen vervolgens....Har, jij moet niet voor een baas op die fiets zitten... jij moet voor toeristen werken. Har schijnt 3 kinderen te hebben en 15 km verderop te wonen met slechts 1 van de kinderen, vrouw, oma en 100 eenden. 2 kinderen wonen bij andere oma, want no money he! Na wat meer gepraat, gebulder en gelach vragen we wat zo'n fiets kost en spreken we af dat we de volgende dag wel even zo'n fiets voor Har gaan kopen.... ja ja wij gaan wel even met de Boss praten!!

Zo gezegd zo gedaan... de volgende ochtend worden we door Har weer opgehaald en hebben natuurlijk al wel een beetje een corrupsi gevoeletje, maar....we blijven hoop houden dat er nog eerlijke pinda's zijn. De big Boss ligt lekker op de sofa en de onderhandelingen kunnen beginnen... Hij begint met 1 miljoen ruppia's (100 euries)... ja ja voor een 2e hands fietsje doen wij dat natuurlijk niet. Uiteindelijk betalen Marieke en ik 400.000 ruppias en gaan we met Har mee naar huis, want Har moet zijn deel van de investering bij moeder de vrouw ophalen voordat de deal doorgaat. In de bus, op de fiets... komen we bij Har thuis... Alles blijkt te kloppen!!! Vrouw en baby komen thuis, oma komt kijken, de eenden worden gevoerd er wordt geld onder een matrasje vandaan getoverd en we kunnen weer gaan. Vrouw lief voelt zich redelijk opgelaten dat ze ons niks kan aanbieden dan alleen water uit de waterput...och arm. Weer terug op de fiets, in de bus, tussen de kippen en de kotsende kinderen, naar De Boss. Nou de deal is rond, Har is een fiets rijker, hoeft niet meer voor de Boss te werken en gaat onze namen op de fiets schilderen!!! Ja ja, nou we weten niet of het zuivere koffie was allemaal, maar goed. Wij voelen ons welldoeners en laten Har ons voor de laatste keer thuis afzetten.... eerste ritje als eigen Boss.

Morgen gaan we met de bus naar Pengalongan, ergens in het noorden, daar moet Van Katoen optreden en gaan we eindelijk live naar de herrie luisteren.... ben benieuwd.

Voor iedereen die carnaval gaat vieren heel veel plezier en voor de thuis blijvers doe maar gewoon rustig aan!

Dikke kussen Marieke

Ps; De foto's komen later van onze nieuwe fiets!

Schoen waar blijven de foto's?